Knack Volley wordt met overtuigende cijfers landskampioen

“Ik wens voor mijn vijfenzeventigste verjaardag dat we vanavond kampioen worden”, dat lazen we op de facebookpagina van één van de trouwste Knack Volley supporters. En zijn verjaardagswens werd met glans tot vervulling gebracht. Dat Knack Volley op 14/4/21 zijn twaalfde titel zou pakken stond anderzijds ook wel in de sterren geschreven. Tel gewoon de cijfers van deze datum bij elkaar op en je zal begrijpen wat we bedoelen. Bij gelegenheid kunnen we met nog meer cijfers de balans opmaken van een héél vreemd maar in ieder geval succesvol seizoen waarin Knack Volley op alle niveau’s de maat nam van de concurrentie. En al was de concurrentie uit Aalst dit jaar door spijtige omstandigheden een stuk minder groot, deze vanuit Menen en vooral Maaseik was in elk geval een stuk sterker.

Als opwarmer van dit duel keken we naar de wedstrijd Perugia tegen Civitanova waar de ex-ploeg van Stijn D’Hulst overtuigend de maat nam van de thuisploeg (1-3). Wat ons betrof was dit een uitslag die voor herhaling, later op de avond, vatbaar was. Maar het werd zelfs nog beter. In de volledige finaleronde won Greenyard Maaseik drie en Knack Volley tien sets. Vriend en vijand, beter spreken we over rivalen want vijanden in het volley bestaan niet, erkenden in de eerste commentaren het meesterschap van Knack Volley.

Als lezer verwachten jullie nu wellicht een uitgebreid wedstrijdverslag maar naast mij staat een Filou met de beeltenis van onze afscheidnemende kapitein én monument Hendrik Tuerlinckx die door de allergrootste poort afscheid neemt met de titel van topscorer (16 punten aan 62% waaronder drie aces). Zeven titels en nog veel meer staan op zijn palmares. Zijn ‘last dance’ was memorabel en misschien moeten we er aan denken zijn shirtnummer 2 voor eeuwig aan hem toe te kennen. Naast de zevende titel voor Hendrik is het de allereerste voor coach Steven Vanmedegael. Benieuwd of hij deze keer wel, met titel én beker, de trofee van Coach van het Jaar toegekend krijgt in de populariteitspoll van de kenners? Een trofee voor ploegmanager van het jaar bestaat helaas niet maar we hopen dat de sympathieke Ivo Rutten het ons niet kwalijk neemt dat we deze fictieve trofee, met applaus van de jury, toekennen aan Patrick Callens.

Wellicht wordt Stijn D’Hulst méér dan terecht gelauwerd als Speler van het Jaar en dat de titel van Rookie voor ons part naar Mathijs Desmet moet gaan laat zich ook raden. Maar Mathijs moet afrekenen met beduchte concurrenten en wat dat betreft prijzen we ons gelukkig dat het over vier Belgische spelers gaat. In elk geval kan het seizoen van ‘Popeye’ Desmet niet meer stuk. Hij kwam twee jaar geleden in het spraakmakende laatste duel reeds op de proppen maar dit jaar was hij méér dan bepalend voor Knack Volley. Gelukkig nog één jaar onder contract maar we zouden tegen het bestuur zeggen: “Maak er onmiddellijk werk van zodat de nieuwe Matthijs Verhanneman ons nog lang kan plezieren”. En de naam is hierbij gevallen, Matthijs Verhanneman. Persoonlijk waren we ontgoocheld dat hij niet bij de laatste drie kandidaten stond als Speler van het Jaar. Want dit verdiende hij na zijn vorige verkiezing opnieuw. Ons middencompartiment  blonk ook in de laatste wedstrijd opnieuw uit tegen Pieter Verhees en een toch wel heel talentvolle middenman als Mitchell Stahl. Rune Fasteland en Pieter Coolman vormden vanaf november een onafscheidbaar duo en dat hebben de tegenstanders mogen ondervinden. En om het lijstje compleet te maken: Dennis Deroey. Woorden schieten tekort om het soms onzichtbare maar steeds voortreffelijke werk van onze libero te beschrijven.

En alle andere spelers zal je wellicht zeggen? Ik denk dat we geen groter compliment kunnen geven dan het herhalen van de woorden die door een concurrerende volleycoach maar ook een door ons heel gerespecteerd man uitgesproken werden: “Laat de andere spelers van Roeselare meespelen in de competitie en ze worden nummers één en twee”.

Ah ja, set één ? Die was spannend, net als set twee. En ook set drie. Het meest gebruikte woord in onze gedachten was: ‘nog’. Nog zoveel punten, nog zoveel sets… . Net voor de klok van tien uur stond de 0-3 op het scorebord (23-25, 23-25, 19-25). Ondertussen besef ik dat dit niet het meest hoogdravende wedstrijdverslag wordt. But who cares? Misschien nemen we daar in de komende dagen nog even de tijd voor. Maar nu genieten we, van de titel, van de dubbel en we trekken eindelijk een grote dikke streep onder wat in het pijnlijke verleden gebeurd is.

Voor Brilsmurf was het een intens seizoen met een meer dan normaal aantal wedstrijdverslagen. Ik dank hierbij nogmaals V.I., vrouwelijke intelligentie Vermeulen Ilse, voor haar hulp bij de verslaggeving na mijn schouderingreep. En ook de man die iedere maal opnieuw de puntjes niet alleen taalkundig op de ‘i’ zet : eejo.

Dank je wel allemaal, hou het veilig, bij leven en welzijn, graag tot snel.

Schaakmat.

Matchreport Greenyard Maaseik – Knack Volley Roeselare

Verslag Focus/WTV

Verslag Sporza

Brilsmurf 14/04/2021