Van onder het stof (18 maart 2017): Wanneer het onmogelijke plots mogelijk wordt.

We beginnen dit wedstrijdverslag met een opmerkelijke quote die we na de match optekenden uit de mond van een ontgoochelde Maaseik-supporter : “Jullie hebben de beste en de sterkste ploeg maar de meest onsportieve spelers en supporters”. Ook de gebeurtenissen na de wedstrijd bewezen eens te meer dat in ELK duel tussen de twee tenoren van het Belgische volleybal de emoties hoog kunnen oplopen. Als je in het winnende kamp zit dan smaakt de overwinning zoet … en bij de verliezers de nederlaag bitter.

Vanzelfsprekend zijn we in dit wedstrijdverslag nooit 100 % objectief en daarom sluiten we deze inleiding af met een andere quote van een meervoudig Belgisch international en ex-coach : “Dat men bij Maaseik moet rekenen op een uit het pensioen gehaalde Wout Wijsmans om de meubelen te redden pleit niet voor hen”.

Maar we moeten niet de rekening maken van een ander, het wordt sowieso al moeilijk genoeg voor Knack. Toch kunnen we hier wel spreken over één van de meest waanzinnige overwinningen voor Knack Roeselare in deze elvendertigste classico. Want geef nou echt eens toe, wie gaf er Knack veel winstkansen nu ook nog Ruben Van Hirtum de ziekenboeg vulde. En het werd nog erger want bij een 1-1 in sets raakte ook Matthijs Verhanneman definitief out met vrees voor een spierscheur. We schreven recent nog dat Knack B niet bestaat maar wat gezegd van het team dat vanaf set 3 op het terrein stond? We kunnen ons dus gelukkig achten met de twee behaalde punten. Of moeten we zelfs zeggen dat we een puntje verloren ?

Lang moest coach Emile Rousseaux niet nadenken over zijn opstelling want enkel het middencompartiment is momenteel ziekte- en blessurevrij, dus waren Fornes en Coolman aan zet. Set 1 werd door de bezoekers verdiend binnengehaald en dit door in money-time het verschil te maken. Toch nam Knack de beste start (6-3) maar bloks op Matthijs Verhanneman en een outaanval gaven Maaseik nadien de voorsprong bij 6-7. Er werd geregeld haasje-over gespeeld : 9-8 driemeterfout van Nicolas Bruno, 10-11 via Kamiel Rychlicki. Maaseik liep dan wat verder uit (11-14 en 13-16) maar opposite van dienst Piotr Orczyk deed zijn job prima en milderde de score naar 15-16. Tot 16-17 (opnieuw Orczyk) kon Knack nog aanspraak maken op deelwinst maar dan ging het snel naar 17-21 en 18-22 met tweemaal Rychlicki aan het kanon. Gertjan Claes deed niet alleen zijn stinkende best in receptie maar ook aan de serveerlijn haalde hij uit met een ace op Bruno (21-23). Pieter Coolman had geen moeite om Martijn Colson te passeren (22-24) maar serveerde nadien helaas buiten : 22-25.

In set nummer twee gingen de bezoekers verder op hun elan met een prima start : 1-4 (Colson). Maar Jelte Maan pegelde de bal buiten en Matthijs Verhanneman toonde hoe het wel moest: 4-4. Rychlicki liet de 7-8 optekenen maar kon niet beletten dat Knack na 9-10 zowaar naar 14-10 uitliep. Jelte Maan werd door zijn coach naar de kant gehaald en good old Wout Wijsmans kreeg ruimte en tijd om zijn onweerlegbare klasse nog eens te etaleren. Mijnheer Lise Van Hecke drukte meer dan zijn stempel op het duel en nam zijn ploegmaats op sleeptouw (15-12 en 15-14). Een sterk presterende Vigil (wat een metamorfose ten opzichte van zijn prestatie in november) en Nicolas Bruno brachten de competitieleider opnieuw naast de thuisploeg (16-16 en zelfs 16-17). Het bleef oerspannend en gelijk opgaand. De thuisreceptie hield stand en Pieter Coolman scoorde 20-19. Bruno liep dan op een muur en dus was het ingrijpen geblazen met een time-out bij 21-19. Maar Claes bleef servicedruk zetten en dus vond ook Rychlicki een blok op zijn baan (22-19). Finaal haalde Matthijs Verhanneman de set binnen (23-19 en 25-20) maar verdween daarna direct richting kleedkamers.

De ontreddering en consternatie was zicht- en voelbaar tussen set twee en drie bij Emile Rousseaux en Steven Vanmedegael. Ze moesten diep grabbelen in hun toverboek maar nog meer in het spelersarsenaal en dus kwam Thomas Konings op de opposite. We zagen enkele roodhemden binnensmonds glimlachen. Maar zoals het vaak gaat: een gewond dier bijt van zich af, of zoals in het voetbal als je met een man minder speelt legt iedereen zich dubbel. En dus kwam de reeds geroemde vechtlust bij Knack Roeselare weer boven drijven. De kopjes werden snel leeggemaakt en men trok ten strijde met de wapens die voor handen waren. Vreemd genoeg werd Knack tegen Maaseik A au grand complet niet overspeeld, hield het gelijke tred en kwam soms zelfs even aan de leiding : 1-3, 6-6, 7-8, 9-8, 11-13, 14-13, 15-16. Maaseik dook de beslissende fase in met een lichte voorsprong (19-18, 19-21). Bij deze laatste stand kreeg scheidsrechter Wim Cambré het thuispubliek tegen zich want hij had zich (volgens onbevooroordeelde bronnen) duidelijk laten vangen door de streken van de tegenstander. Het etiket dat begint met een ‘a’ en eindigt met een ‘r’ werd kwistig luidop geschreeuwd. Maar het thuismidden met Arno Van de Velde en Pieter Coolman nam wraak op zoveel onrecht (23-23 en 24-23). Het spel zat opnieuw op de wagen na een score van Angel Trinidad die bij zijn aanval het net geraakt zou hebben. En dus werd het 25-24 voor Knack maar in het daaropvolgend tumult kreeg eerst Jelte Maan rood (score was dan 26-24 toch en setwinst voor Knack ????) en nadien kreeg ook de thuiskapitein rood en punt tegen (26-25). Benieuwd wat de reglementen hierover zeggen. Met een gedurfde pass op Thomas Konings werd het toch 27-25. Waauw !!

In set vier kreeg Knack de kansen de volle buit te pakken nadat Wout Wijsmans zonder blok zijn aanval buiten keilde (24-21). Maar de voormalige superster herstelde ruimschoots zijn fout en scoorde 24-22 en 24-23. Skladany vond dan tweemaal de thuisreceptie in gebreke (24-24 en 24-25). Wijsmans scoorde ook de 26-27 en liet zijn herwonnen testosteron en opgekropte frustratie de vrije loop richting thuissupporters na een blok op Orczyk : 26-28. Een verkeken kans dus voor Knack dat de set domineerde (3-4, 8-6, 10-6, 14-11, 16-14). Bij 20-15 leek het mirakel en de drie punten dichtbij maar het mocht niet zijn.

Toch had dit setverlies geen negatieve invloed op het moreel van het thuisfront. Andermaal aangespoord door hun geblesseerde kapitein haalden de thuisspelers het onderste uit de kan (3-3) en ze sloegen een eerste kloofje met een blok op Wout Wijsmans (5-3). Pieter Coolman deed er nog een eenheid bij (7-4) en hij draaide dan Nicolas Bruno nog een loer door een killblok op de Spanjaard te plaatsen : 8-4. Het verschil werd nog wat groter (10-5) en 12-7 maar dan was het weer de oude krijger die aan service kwam (12-9). Gelukkig voor ons kon hij zijn nummertje niet herhalen want de bal raakte niet voorbij het net (13-9). Piotr Orczyk lepelde de bal buiten bereik en zorgde voor wedstrijdbal (14-10) die succesvol werd afgemaakt door Angel Trinidad.

‘Moeder moet er nog zand zijn’ zou wijlen Rik De Saedeleer geroepen hebben. De Knack-spelers vierden iets te hevig deze verrassende overwinning naar de zin van Facundo Santucci en dus kookte zijn Argentijns potje over. Er werd wat getrokken, geroepen en gediscussieerd maar uiteindelijk bleven twee beelden ons bij : enerzijds de kapiteins Jelte Maan en Hendrik Tuerlicnkx die lekker keuvelend en lachend het wedstrijdblad tekenden. En ook Vigil, Fornes en Trinidad in een Spaans onderonsje (over de Belgische zon ?). Zo eindigde een alweer bewogen avond in een volleybalseizoen dat ons reeds zoveel moois schonk.

Brilsmurf 28/02/2022