Nieuws
beeld: Jo Naert
deel dit nieuwsbericht:
0
Te weinig… een relaas van een 150ste Champions Leaguewedstrijd in mineur tegen la légion étrangère
Terwijl de Belgische sportwereld en een groot deel van de pers zich bezig hield met de levensbelangrijke vraag: “Selecteert de inmiddels verguisde bondscoach Roberto Martinez bankzitter Eden Hazard voor het WK in de moordkuil van Qatar? En wat vangen we aan met Driesje Mertens die inmiddels prominent in de schaduw staat van zijn Kat?”, viel er ook nog echt sportnieuws te rapen. Terwijl een bepaalde krant ervan overtuigd was dat onze collega’s van Greenyard Maaseik het opnamen tegen VB Tours (wellicht met een witte bal?) konden de Limburgers een dag vroeger vanuit Kroatië na een spannend duel met 0-3 terug het vliegtuig richting België nemen. Lindemans Aalst van zijn kant had in Israël de nodige moeite maar sloot de wedstrijd ook zegevierend af. En Caruur Gent moest slechts na een spannende vijfsetter de duimen leggen.
Dat er voor Decospan Menen dan weer weinig te rapen zou vallen bij een Italiaanse grootmacht als Trentino lag in de lijn van de verwachtingen. Alle onze ogen waren dan ook gericht op de prestatie van Knack Volley Roeselare. Dat het geen makkie zou worden was inmiddels al duidelijk geworden.
Het Franse VB Tours kwam aan de opslag met maar liefst drie Brazilianen, één Argentijn, één Nederlander (Michaël Parkinson 2.0), een meesterlijke spelverdeler uit Bosnië & Herzegovina en zowaar toch een geboren inwoner uit het land van Macron als libero. In de loop van de wedstrijd werd de ene Braziliaan soms gewisseld voor een andere… Braziliaan. De lezer zal dan ook begrijpen dat de titel wel degelijk de lading dekt. Bij Knack Volley was Pablo Kukartsev opnieuw van de partij.
De bezoekers sloegen een snelle kloof bij aanvang van de wedstrijd (1-4) en Steven Vanmedegael riep dus al snel zijn troepen ter orde. Maar het kwaad was geschied en dichter dan op één puntje zou de thuisploeg niet meer raken (ace Stijn D’Hulst: 7-8, 10-11 en 11-12 Matthijs Verhanneman). Ook de moeilijke services van Märt Tammearu werd met gemak tussen de dagelijkse boterham van de verdediging gelegd en met de glimlach verorberd. Setter Zeljko Coric kon dan ook naar hartenlust zijn maatjes aanspelen en het thuisblok een neus zetten. Met flitsen liet Knack Volley Roeselare zijn klasse zien. In het middendeel van deze set was het Pieter Coolman die de thuisploeg op sleeptouw nam met drie mooie scores. Maar dit was niet genoeg om de bezoekers van een 22-25 setwinst te houden.
Tot 11-12 in set 2 bleef Knack Volley aanklampen maar nog steeds bleef de Tourse defensie quasi vlekkeloos acteren. Een ace van Zeljko Coric was het sein voor de bezoekers om door te duwen (10-12). Met dan ook nog Rafael De Barros Ferreira aan de serveerlijn liep de schade verder op met ondermeer twee aces (11-16). Kapitein Matthijs Verhanneman probeerde opnieuw vuur in zijn ploeg te krijgen maar kon ook niet beletten dat na een vierde ace, deze maal van Michaël Parkison, er deze keer 19-25 op het scorebord te lezen viel.
In set 3 kon Knack Volley geruime tijd zijn voet plaatsen naast deze van de tegenstander. Het nam zelfs af en toe de leiding maar kon de geboden kansjes niet altijd benutten om een iets grotere kloof te slaan. Het moet gezegd dat de enige Fransman duidelijk de woorden van de Marseillaise in gedachten had: ‘le jour de gloire est arrivé’. Want met een kamikazeredding hield hij voor de 15-20 op een onwaarschijnlijke wijze de bal nog levend. Er volgde een rally met opnieuw kansen voor Knack Volley maar de onvermijdelijke gesel, Aboubacar Drame Neto, had het laatste woord. Ondanks zomaar eventjes zeven opslagmissers, maar ook vier aces, stond Knack Volley niet op de finishfoto: 20-25.
Foto Jan Vanmedegael
Er waren dan ook heel wat beteuterde gezichten te bespeuren na afloop van deze partij, zowel bij spelers als bij de entourage. Ontgoocheling bij zij die de kans kregen om het resultaat te beïnvloeden maar ook bij de spelers die voor het grootste deel in de huppelhoek bleven. Het gevoel dat Knack Volley zijn ware gelaat nooit getoond had, niet speelde met het mes tussen de tanden, te weinig killerinstinct toonde. Het noodzakelijk bloed aan de handen en het schuim op de lippen, vereist op dit niveau was niet overal te bespeuren. Kortom… te weinig… zodat het volgende week reeds van moetens is in Lissabon willen de ambities op Europees vlak niet direct onherroepelijke schade oplopen. En dan in een volgende thuiswedstrijd, eind november hopen op nog wat meer volk in de Tomabelhal voor een confrontatie met de Italiaanse grootmacht Lube Civitanova.
Het kan niet altijd een zegevierend wedstrijdverslag zijn, daar hebben we al leren mee te leven. Maar hoop doet leven en dus op naar beter en meer. Want ook uit nederlagen leert men lessen voor de toekomst.
reactie Pieter Coolman na de wedstrijd
Brilsmurf 11/11/2022