Knack Volley staat opnieuw in de titelfinales

Ook in deze tijden bestaan er nog zekerheden en dat is dat Knack Volley opnieuw de titelfinales ingaat en dit na een overtuigende overwinning tegen uitdager Decospan Menen. Nog steeds zonder Matthijs Verhanneman, ook zonder video-challenge en tegen het meest vermaarde middenduo, volgens de statistieken toch. Want zowel Martijn Colson als Jelle Sinnesael prijken op de eerste plaatsen als beste blokkers. Martijn Colson haalt met zijn aanvallend scoringspercentage niet alleen de eerste plaats maar ook een stek in het symbolische dreamteam. De Menenaars voelden zich bovendien ‘gepakt’ in het vorige duel en dus was Knack Volley méér dan op zijn hoede.

Maar deze statistische invalshoek kon de thuisploeg niet in daden omzetten want met zes thuisbloks tegen zomaar eventjes dertien voor Knack Volley (onze twee middenmannen elk vier, Mathijs Desmet ook vier en nog eentje van Andreas Fragkos). Als je hoofdaanvaller niet in de dubbele cijfers scoort maar je receptie-hoekaanvallers en je middenmannen wel dan weet je dat dit andermaal een ploegprestatie werd onder de deskundige leiding van Stijn D’Hulst, die dan ook na het duel een duimpje kreeg van Frank Depestele. En voor de zoveelste maal op rij werd Mathijs Desmet topscorer met achtien punten.

Naar verwachting posteerde Menen Trifon Lapkov in de huppelhoek en kreeg Leonis Dedeyne zijn kans. De verrassing van de avond was dat Seppe Rotty na heel wat tegenslagen terug in de basis stond. Op service begon Knack Volley via Andreas Fragkos met een ‘plafond’bal, Jelle Sinnesael stelde gelijk maar serverend werd Lowie Stuer geviseerd en dat bracht hem aanvallend in de problemen : 1-4. Voor de 2-5 van Rune Fasteland waren er drie pogingen nodig en de drie punten voorsprong kon Knack Volley behouden tot 6-9 (pipe Mathijs Desmet). Maar onder aanvoering van hun kapitein (7-9) brachten zowel Lowie Stuer (8-9) en Seppe Rotty (ace 9-9) de grensploeg weer op gelijke hoogte. En ze kwamen niet alleen langszij maar het was van ‘erop en erover’ (13-11 : ace Leonis Dedeyne). De minuut onderbreking deed deugd bij ons en met een blok op revelatie Seppe Rotty werd de schade snel hersteld : 15-15. Een zeldzame misser van de Menense kapitein (16-17) werd gevolgd door een om-en-om-spelletje waarbij, op uitzondering van een ace van Pieter Coolman in de diepe hoek en met zijn befaamde vallende bal (18-20), de ploegen hun side-outspel optimaal benutten. Een sterke service van Mathijs Desmet gaf Knack Volley een mini-break (21-23) maar dat raakte het kwijt na een ace van Martijn Colson (23-23). Smetje versierde de laatste setbal voor 26-27 en Lowie Stuer kon geen beroep doen op het elektronisch oog om aan te tonen of er wel of niet een bloktouch was : 26-28. Pieter Coolman werd met zes punten de topscorer in set één.

Maar Mathijs Desmet deed beter in set twee met negen stuks (waaronder twee bloks en één ace : 4-6). De snelle voorsprong (0-3) werd net zoals in de eerste set snel uitgewist : 3-3. Knack Volley bleef wel aan de winnende hand via 5-7 en 7-10. Maar een netfout van Andreas Fragkos beloonde de niet aflatende inzet van de thuisploeg : 15-15. En ook in deze set vond Martijn Colson de weg naar een ace : 16-15. Een blok op Hendrik Tuerlinckx deed Steven Vanmedegael bij 18-16 aan de alarmbel trekken. Onze sterke man Mathijs Desmet scoorde op pipe, met een blok en Pieter Coolman deed de rest : 18-19. Menen kon tot 20-21 aanklampen maar de ingevallen Kobe Brems raakte net niet over het net met zijn service (20-22). Sander Depovere werd tussen de lijnen gehaald om beter te doen en Stijn van Schie kwam het Roeselare-blok versterken. Op pass van Mathijs kon Stijn zelfs scoren (20-23) en dat was de doodsteek voor de thuisploeg. Popeye haalde nog tweemaal zijn spinaziehamer boven en het was geklonken : 21-25. Koelbloedig. En onze kapitein zag dat het goed was want de weg naar de finale lag breed open.

Dat beseften ook de mannen van coach Frank Depestele en de moed zonk hen blijkbaar in de schoenen want in set drie kregen ze een rammeling van jewelste. Rune Fasteland gaf het startschot (1-1 en 1-2), de ingekomen Trifon Lapkov raakte niet voorbij het blok (1-4) en Seppe Rotty wat later evenmin : 2-7. Na de 3-9 probeerde coach Depestele het tij alsnog te keren maar twee opeenvolgende aces van Mathijs Desmet (3-10 en 3-11) smoorden elk verzet in de kiem. Ook de vervanging van libero Yentl Bille door Anshel Ver Eecke wijzigde geen enkel ogenblik het spelbeeld. De ravage bleef oplopen : 5-13 en 6-16. Een kleine heropflakkering zagen we na de inmiddels traditionele ace van Martijn Colson : 9-17 maar deze werd gevolgd door een preventieve time-out van coach Vanmedegael. Bij 10-20 mochten zowel Stijn D’Hulst als Hendrik Tuerlinckx definitief het vestje aantrekken. Michiel Ahyi en Sander Depovere maakten de klus verder af (10-22). Na de laatste time-out bij de thuisploeg konden ze nog eenmaal scoren en het was Andreas Fragkos die met zijn rebound zich in de dubbele cijfers scoorde en de set afsloot bij 11-25. De buit was binnen en dus zullen de eeuwige rivalen volgende week wellicht uitmaken wie in pole-position de finales mag ingaan. Tenzij onze buren in hun laatste wedstrijd ons een handje helpen.

Proficiat aan de spelers en de staff en het bestuur en de sponsors en de trouwe supporters en de vele vrijwilligers en…..  voor het bereiken van de finale. De dubbel is nog mogelijk maar de tegenstander is van een groot kaliber waar ene Jelte Maan rondloopt die zijn (laatste?) seizoen voor Greenyard Maaseik absoluut wil afwerken met een prijs. Op onze medewerking hoeft hij echter niet te rekenen. Sorry Jelte. Ook bij ons zijn er heel wat spelers die deze prijs willen.

Matchreport Decopsan Menen – Knack Volley Roeselare

Brilsmurf 13/03/2021