“Je zal in Roeselare zien dat de gretigheid van Bruno Rezende legendarisch is”

http://volleymagazine.be/2023/03/31/je-zal-in-roeselare-zien-dat-de-gretigheid-van-bruno-rezende-legendarisch-is/

foto’s uit Volleymagazine.be

Knack Roeselare reisde deze week – via Charleroi Airport en een tussenstop in Bologna – naar Modena. Aan de rand van de gezellige Italiaanse stad werkten de spelers van coach Vanmedegael de heenwedstrijd van de finale in de CEV Cup af. Het werd een ongelooflijke 0-3 zege. Dit historisch exploot krijgt volgende week in Roeselare hopelijk een positief vervolg. Iedereen wil kapitein Verhanneman en zijn medespelers de Europese CEV Cup in de hoogte zien steken. De Tomabelhal werd in een recordtijd uitverkocht. Na het eerste Europees succes zullen – 21 jaar later – de bomvolle sporttempel en de Expohallen (er vlak naast, inclusief een gigantisch televisiescherm) letterlijk uit de voegen barsten door alle verzamelde en hoopvolle emotie.

Sleutelfiguur in Modena is Bruno Rezende – Bruninho voor de vrienden – en het toeval wil dat deze Braziliaanse spelverdeler reeds met vier Belgische topspelers samenwerkte. Hij was ploegmaat van Sam Deroo in het seizoen 2013-14 bij het toenmalige Casa Modena. Hij gaf een jaar later bliksemsnelle set-ups aan Pieter Verhees in Parmareggio Modena. De Belgische middenaanvaller was woensdag trouwens aanwezig in de ‘PalaPanini-hal’. Bovendien schoten Bruninho en Stijn D’Hulst bijzonder goed met elkaar op toen zij een tijdje later de twee spelverdelers waren bij Lube Civitanova.

Hoewel we veel respect hebben voor de legendarische carrière van de Braziliaan, moeten we vaststellen dat Stijn D’Hulst woensdagavond tijdens de finale van de CEV Cup de betere was. Roeselare was trouwens in zijn totaliteit sterker en maakte minder fouten. Knack won verdiend.

Tenslotte ontstond er onlangs een nieuwe Belgisch getinte samenwerking met Tomas Rousseaux – aanvaller met een Roeselare-verleden, en nu actief bij Modena – na een goed gelukte switch vanuit Polen. Tomas was jammer genoeg gekwetst. (Of wacht Modena-coach Giani om de Belgische topspeler te lanceren tijdens de terugwedstrijd in Roeselare en tovert hij net dan Rousseaux uit zijn Italiaanse hoed?)

Het klavertje vier van Belgische spelers die met Bruno samenspeelden, is hiermee rond. Het viertal wou voor Volleymagazine graag getuigen over de Braziliaanse spelverdeler. Het ontzag is bij alle spelers ontzettend groot voor elkaar, maar in het bijzonder voor Bruno Rezende. Dat werd erg duidelijk tijdens elke gesprek met de betrokken personen.

Bruno, je hebt met vier Belgen samengespeeld. Je kent als geen ander de mentaliteit van onze beste spelers, dan was je gewaarschuwd voor deze dubbele klapper tegen Knack Roeselare.

Bruno: “Ik had een goede relatie met alle Belgische spelers waarmee ik samengewerkt heb. Zij hebben een uitstekende ‘vibe’, ze houden de energie hoog. Onze relatie groeide telkens opnieuw en werd zelfs speciaal. Gewoon omdat we samen zo veel successen hebben beleefd. Met Stijn D’Hulst bijvoorbeeld blijf ik een goede vriendschap onderhouden. Ik heb de Belgische spelers leren kennen als mannen die open stonden voor nieuwe ontwikkelingen in het volleybal. Leergierig en boordevol ambitie. We hebben toch wel vaak gesproken over het spelletje, veel overleg gepleegd en vooral ondersteunend advies doorgegeven om elkaar te helpen.”

Jij was reeds in 2020 in Roeselare met Lube Civitanova.

“Ik herinner me de atmosfeer nog heel goed. Dat zal volgende keer tijdens de terugwedstrijd van deze CEV Cup finale net dezelfde zijn. Stijn D’Hulst heeft het al voorspeld. Er is geen stoeltje meer vrij. Deze ontmoeting wordt bijzonder sfeervol in de Tomabelhal. Ik vind dat fantastisch, want ik ken dat vanuit Brazilië. Hoe meer ambiance, hoe beter. Modena is een echte volleybalstad. Ik was reeds drie maal bij deze Italiaanse club. Vroeger stonden de resultaten centraal. Keihard, want verliezen was geen optie. Dit jaar is het anders in de club. Vergis je niet, we winnen nog altijd graag, hoor. (lachje)

We volleyballen nog steeds met enorm veel ambitie. Soms, zoals tegen Perugia en Roeselare komt het er niet allemaal uit. Maar dit seizoen zijn we met een nieuw project gestart. Ik tracht mijn ervaring door te geven en probeer zo veel mogelijk de jonge spelers te helpen. Zowel op als naast het veld. Ik sta hier na dit seizoen nog één jaar onder contract. Ik voel me eigenlijk ontzettend goed, want volleybal is mijn passie. Ik hoop dat ik de Olympische Spelen in Parijs opnieuw mee mag beleven met de Braziliaanse selectie. Ik hou me fysiek en mentaal klaar om paraat te zijn wanneer zij dit vragen. Ik zou zeer graag nog eens met Brazilië naar olympisch goud mikken.

Ik heb trouwens in Vilvoorde een gedeelte van de voorbereiding op de Olympische Spelen van Rio De Janeiro meegemaakt. Ik heb mooie en waardevolle herinneringen met jullie, vooral omdat we vlak na ons Belgisch verblijf de gouden medaille veroverden in ons eigen land. Wie weet maken we opnieuw kans op de olympische titel in Parijs. Dat zou een fantastisch einde van mijn carrière kunnen zijn.”

Sam Deroo, wat herinner jij nog van jouw passage in Modena en jouw samenwerking met Bruno?

Sam Deroo: “Ik bewaar toch wel wat gemengde gevoelens. Het eerste jaar was fantastisch. Ik stond als jonge, onervaren 20-jarige aan de start van mijn buitenlandse avonturen. Tijdens het tweede jaar gooide men het in Modena over een andere boeg. Er veranderde te veel en toen liep het niet zo vlot. In Italië en vooral in Modena overheerste de emotie. Dat zorgde voor grote contrasten, zeker wat de waardering betreft bij winst en verlies. Vooral tijdens de mindere momenten heb ik veel bijgeleerd. Uiteraard stak ik ook op volleybalvlak veel op. Het leven in Italië was wel uniek. ‘La dolce vita’, meer moet ik niet zeggen, zeker?

Bruno was in die periode al een topspeler bij Modena, hij liep toen al voorop. ‘A lead by example’. Hij demonstreert nog steeds wekelijks in Italië en Brazilië dat hij een echte leider is. Ik herinner me dat hij toen regelmatig ging bijtrainen. Specifiek werken aan zijn defensie, omdat hij vond dat zijn verdediging beter kon. Het gebeurde meer dan eens dat hij – nadat wij gestopt waren in de sporthal – extra zijn precisie in de spelverdeling ging verfijnen. Dat is het grootste bewijs dat hij een echte topper is. Zeer waardevol als mens, als individu en als speler tijdens mijn beginjaren. Een voorbeeld voor velen.”

Nu we jou toch kunnen spreken, hoe gaat het met je in Rusland. Met Kazan draai je een uitstekend seizoen?

“We hebben net de ‘regular season’ gewonnen. Nu beginnen we aan de play-offs. Het start allemaal eerst nog met een plaatsingsmatch en de kwartfinales. Dat moet probleemloos lukken. Vanaf de halve finales van de play-offs begint het serieuze werk. Dan krijgen we te maken met vier teams die de kampioenstitel willen en die ook kunnen veroveren. Vanaf nu worden we keer op keer geconfronteerd met heel sterke ploegen die stuk voor stuk de titel kunnen pakken. Wij krijgen, als voorlopige leider, de favorietenrol toebedeeld. We beseffen echter allemaal dat het niet eenvoudig zal zijn om het Russisch kampioenschap te winnen.”

Je hebt een tijdje geleden toch wat gesukkeld, maar je lijkt er helemaal bovenop. Hoe komt dat?

“Simpel, Kazan heeft een heel goed team. Als groep hangen we heel goed aan elkaar, we amuseren ons. Het plezier in het spelletje – zeker wanneer je zo ver van huis zit – is toch wel belangrijk voor mij. Ik heb er een goed oog in. Ik heb hier, als topsporter, een super leven in Kazan. Dus ik blijf hier nog zeker een jaar. De Russische volleybalcompetitie is gewoon top.

Ik laat me – en dan spreek ik ook in naam van mijn ploegmaats – niet beïnvloeden door de oorlog. Ook al blijkt dat, tijdens erg sporadische gesprekken over dit heikel onderwerp, niemand ermee akkoord is. Op sportief vlak heb ik de beste keuze gemaakt, op andere vlakken is het moeilijk. Ik heb wel de toelating gekregen van mijn coach om drie keer mijn zoontje in België een week lang te bezoeken. Daarover heb ik vooraf onderhandeld met de mensen van Kazan.”

Dus mogen we je verwachten bij de Red Dragons tijdens de volgende zomermaanden.

“Ja zeker of er moest ondertussen iets gebeuren. Ik sla de campagne in de ‘European League’ wel over. Maar voor het EK en de plaatsingswedstrijden voor de Olympische Spelen hou ik me graag ter beschikking.”

Pieter Verhees, jij kent Modena als geen ander en je hebt samengewerkt met Bruno Rezende. Wat is jouw indruk?

Pieter Verhees: “Heel de stad leeft mee met het volleybal. Wanneer je gewonnen had, kon je bijna niet normaal over straat lopen. Iedereen klampt je aan en feliciteert je. Maar tegelijkertijd zorgden de supporters ook voor een enorme mentale druk, zeker wanneer je verloor. Die – bijna verwijtende – commentaren, dat was soms niet normaal. De prijs was hoog in Italië, dat zorgde voor een bepaalde sfeer. Voor de ‘die-hard-fans’ was verliezen hetzelfde als falen. De harde kernsupporters hadden echter geen hooligantrekjes, maar je hoorde ze wel. Ze waren heel sterk aanwezig. We hadden trouwens – na zo vele jaren zonder succes – met Modena de Italiaanse beker gewonnen. Gelukkig zorgde dat toch voor een beetje krediet. Als het dan wat minder liep, refereerde iedereen wel naar het veroveren van de ‘Coppa Italia’.

En Bruno, wat moet je daarover vertellen. Dat is een echte leider. Die sleurde iedereen mee, zonder onderscheid of je een basisspeler was of niet. Ook oudere of jonge spelers, het maakte voor hem allemaal geen verschil. Ze werden allemaal meegezogen met zijn enthousiasme.”

Je bent geen professionele volleyballer meer, wat doe je momenteel?

“Ik werk bij Sport Vlaanderen als begeleider van topsporters in hun transitie na het secundair onderwijs (topsport en studie). Ik sta dus aan de andere kant van de sportman en ik blijf ondertussen in de unieke sportwereld actief. Daarom vind ik deze job zeer boeiend.”

Tomas Rousseaux, je volleybalde reeds met Pieter Verhees in Monza. Na Friedrichshafen was je werkzaam in Duitsland. Daarna was je bij verschillende Poolse teams aan de slag. In Katowice zelfs twee keer, maar toch vertrok je bij die ploeg vrij plotseling.

Tomas Rousseaux: “Toen Modena een paar maanden geleden via mijn manager belangstelling toonde, ben ik zo snel mogelijk naar hier gegaan. Ik was direct geïnteresseerd in een overstap, want de relatie met mijn coach in Polen liep niet zo vlot meer. En als de trein naar Italië plots voorbijkomt, dan spring je er op. Dit is op alle gebied een verbetering. Ik speel hier samen met wereldvolleyballers, ik heb opnieuw een interessante coach. Modena is top, dus ik heb niet getwijfeld om hier mijn carrière verder te zetten.’

En dan sta je plots naast de Braziliaanse spelverdeler Bruninho te volleyballen. Dat moet een bijzondere ervaring zijn.

“Weet je wat ik zo geweldig vind aan Bruno. Dat is een wereldspeler, die won zowat alles. Olympisch goud, de Champions League, de World Cup, de Braziliaanse Superliga, het Italiaans kampioenschap en de World League en toch blijft dat een persoonlijkheid zonder kapsones. Hij is zelfs super bescheiden. Tegelijkertijd merk je aan alles dat hij ontzettend veel ervaring heeft op het allerhoogste niveau. Hij is gewend om met druk om te gaan en hij geeft die vaardigheden door aan de andere spelers. Hij is wel zeer communicatief, hij zegt meteen waarop het staat. En hij doet dat met een bijzondere klasse. Net zoals Ngapeth merkt hij de kleinste details op. De Fransman is een echte kameleon, die past zich aan elke situatie aan. Matthijs Desmet (hij kwam ook zijn ex-ploeg aanmoedigen in Modena) heeft dat ook een beetje, vind ik.”

Bruno en jij zijn niet toevallig twee zonen van echte ‘pur sang’ toptrainers.

“Dat klopt (grinnikt). Maar voor Bruno – als zoon van Bernardinho – en ik met Emile Rousseaux als papa, was het niet eenvoudig. We moesten het beter doen dan alle andere spelers, anders volgde er van overal commentaar. Zowel voor de papa’s als voor de zonen.”

Stijn D’Hulst, voor jou als setter moet het een zaligheid geweest zijn om met Bruno samen aan de spelverdeling te staan. Bovendien zijn jullie vrienden gebleven.

Stijn D’Hulst: “Bruninho en ik hebben, samen met de Italiaanse hoekspeler Jacopo Massari, een ‘whatsapp’ groepje. We horen mekaar frequent. Het seizoen bij Lube eindigde op een valse noot wegens corona. Alles werd stilgelegd in de Italiaanse competitie. Dus we hebben het jaar niet kunnen afsluiten zoals we het wilden. Met Bruno zijn wij vervolgens met de auto in allerijl naar Rome gereden om snel naar onze heimat te vertrekken.

Met de Braziliaanse spelverdeler samenwerken was de max. Stelen met de ogen, veel praten, het was een geweldige ervaring en dan bloeit zo’n partnership helemaal open. Je ontdekt vooral hoe hij is als persoon, wanneer je zijn passie en gedrevenheid ziet. Maandag, zondag, vrijdag, het maakte niet uit. Zijn enorme gretigheid was iedere dag even hoog. Zo lopen er maar weinig rond. Ik ben ook een winnaar, maar hij is daarin nog straffer. Hij zal dat volgende week allicht willen tonen in Roeselare.”

Wil jij ook jouw ervaring doorgeven aan de jonge spelers, zoals Bruno doet. Schuilt er misschien een toekomstige trainer in je?

“Ik tracht inderdaad ook mijn winnaarsmentaliteit over te brengen op de rest van de ploeg. Ik weet momenteel niet of er een trainer in mij zit. Ik merk wel – na zo veel jaren – dat volleybal mijn leven is. Het domineert alles wat ik doe. Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef hoe gepassioneerd ik ben voor het spelletje. Ik word papa en de geboorte is voorzien op 10 juli. Ik weet dat het einde van mijn carrière dichterbij komt. Maar ik doe dit nog te graag om er nu reeds mee te stoppen. Ik doe zo lang mogelijk verder.”

Zien we je deze zomer dus ook bij de Red Dragons?

“De nieuwe trainer-coach Emanuele Zanini heeft afgesproken dat vooral aan de jonge generatie met Belgische talenten tijdens de ‘European League’ veel speelkansen zullen geboden worden. Ik neem dan even een pauze. Daarna ben ik er wel bij tijdens het EK en de kwalificaties voor de Olympische Spelen. Maar nu eerst de CEV Cup finale afwerken. De Belgische titel veroveren en uiteraard papa worden…”

Walter Vereeck - Volleymagazine 31 maart 2023 01/04/2023