Nieuws
beeld: D'Nyserweg photography
deel dit nieuwsbericht:
0
Geen dagelijkse kost, wel straffe kost
Volleyballiefhebbers met culinaire aspiraties weten dat er op zondag hoogstens herhalingen van het programma met Jeroen Meus te zien zijn. Daarom serveerden de twee tenoren van het Belgische volleybal dan maar een verbeterde, én vooral spannender, versie in de Tomabelhal. Ervaren volleybalkenners wezen nadien op het feit dat het niet altijd orthodox was maar hadden dan ook volle begrip voor de situatie waarin beide teams actueel verkeren. De thuisploeg met de nodige blessures, een kwelling waar ook de bezoekers hun deel van kregen in hun middencompartiment met de onbeschikbaarheden van Micky Fornes en Elias Thys. In die mate zelf dat de voor ons nobele onbekende Warre Vliegen (broer van tennisser Joran Vliegen) in de basis moest worden gedropt. Hij werd in de wedstrijd echter heel vlug uit zijn lijden verlost door de inbreng van Adam Bartos.
Een blik op de statistieken leert ons dat de beide kapiteins bij hun team exemplarisch het voortouw namen en dit met 26 punten voor de Maaseikse skipper en 21 stuks voor Matthijs Verhanneman. Daarbij spreken vanzelfsprekend de negen aces van Jolan Cox tot de verbeelding want de services van de Red Dragon waren ontegensprekelijk winstbepalend in de eerste set. Een andere vaststelling zijn de zeven blocks van ex-Maaseiker Henri Treial en daarmee nam hij bijna de helft voor zijn rekening maar vooral scoorde hij er in zijn eentje meer dan alle bezoekers tezamen. De laatste vaststelling die wij ons permitteren stoelen we op de commentaar die we opraapten bij een erudiete volleybalpersoonlijkheid. Daarin poneerde hij dat het verschil tussen winst en verlies lag aan het feit dat men bij Knack Volley wel oplossingen vond voor ontstane problemen (zoals ook het uitvallen van Simon Plaskie gedurende de wedstrijd) en dat dit enerzijds te danken was aan de ingrepen van coach Steven Vanmedegael maar evenzeer aan de ervaring van de routiniers Stijn D’Hulst, Matthijs Verhanneman, Pieter Coolman en Dennis Deroey. Zij namen hun jongere ploegmaats in moeilijke situaties voortdurend bij de hand en overbrugden met hun arsenaal aan ervaring de probleemsituaties. En dat er een kwaliteitsverschil is in het settergehalte is voor hem geen nieuw gegeven maar een probleem waarmee de vice-kampioen al meerdere seizoenen kampt.
Greenyard Maaseik ging onder impuls van een sterke Jolan Cox en Francisco Iribarne degelijk van start maar dat kan zeker ook geschreven worden over het duo Matthijs Verhanneman-Simon Plaskie bij de thuisploeg. Deze vier spelers namen in de eerste set respectievelijk 11, 10, 9 en 8 punten voor hun rekening. Deze mooie en spannende set werd finaal door de bezoekers geclaimd ondanks zes setballen voor Knack Volley. Met zijn vierde ace in deze set werd het lot bezegeld door Jolan Cox. Dat Greenyard Maaseik serverend slechts twee missers liet noteren droeg zeker en vast ook bij tot setwinst (33-35).
Beide coaches liepen in een video-challenge tegen geel aan en dit mag als merkwaardig bestempeld worden. Al was het maar dat dit dubbel geel meer gepast zou zijn geweest voor de video-challenge ref die in een eerste beoordeling duidelijk een stof(je) in het oog had en oorzaak was van alle onnodige commotie.
Bij een 0-2 in set twee sloeg het noodlot opnieuw toe bij Knack Volley toen Simon Plaskie op ongelukkige wijze de bal in zijn oog kreeg en definitief naar de kant moest. Het werd andermaal schuiven voor Steven Vanmedegael maar de Coach van het Jaar toverde weer uit zijn hoge hoed met ondermeer de inbreng van Hugo Fischer die zowaar alternerend als receptie-hoek en als opposite moest acteren. Toch gaven weinige Knack-supporters nog een rooie duit voor de kansen van de Landskampioen bij een 8-14 achterstand. Maar zie, tweemaal Henri Treial, en vervolgens Jasper Wijkstra en Matthijs Verhanneman reduceerden de achterstand (12-14). En toen parkeerde de Limburgse puntenbus zich op score 16 terwijl de Knack-machine van nummertje 13 naar 18 stoomde. Met een block op zijn ex-maatje bracht Adam Bartos vanuit het midden nog even een sprankel hoop (20-19) voor de bezoekers. Knack Volley freewheelde vervolgens naar 24-20 maar moest toch nog tot het gaatje gaan om via zijn kapitein de sets in evenwicht te brengen (25-23).
Drie nieuwe aces van Jolan Cox ten spijt hielpen de bezoekers niet aan setwinst in set drie omdat het inmiddels een duel Knack Volley versus Jolan Cox geworden was. Jasper Wijkstra werd immers definitief op de receptie-hoek geposteerd en Hugo Fischer als opposite zodat, vanuit goeie recepties van libero Dennis Deroey en zijn medesoldaten, setter Stijn D’Hulst naar hartenlust de aanvalstrompet kon spelen: 25-19.
Foto Jo Naert
In set vier zagen we deze keer geen aces, weinig servicemissers (respectievelijk slechts twee voor Knack Volley en vier voor Maaseik) en vier blocks, wel louter voor de thuisploeg (waarvan drie voor Henri Treial). Aan strijdlust ontbrak het de Limburgers niet en vooral Tino Hanzic trad hierbij op de voorgrond. Maar het CVK (Collectief Knack Volley) slaagde er opnieuw in een driepuntenachterstand (7-10) weg te werken. En wat de inmiddels wanhopige bezoekende coach Fulvio Bertini ook probeerde met andermaal een wissel van spelverdeler, het kon niet beletten dat Pieter Coolman set en drie punten in de annalen liet vastleggen (25-21).
Het vraagteken uit de titel van de voorbeschouwing was dus onterecht en, oprecht zonder leedvermaak, moet het wellicht geleden zijn vanuit de tijd van zwart-wit televisie dat de Limburgers nog vier duels op een rij verloren. Maar in deze fase van de competitie is niets reeds allesbepalend en slechts een voorspel op wat komen moet. We blijven dus op onze hoede voor de nog steeds recordkampioen uit Limburg, voor Volley Haasrode Leuven (onze volgende tegenstander) maar evenzeer voor alle andere ploegen die dit seizoen uitgesproken hun kans ruiken om het de twee ‘grote’ moeilijk te maken.
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20231112_97670493
https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20231112_97300670
Brilsmurf 13/11/2023