Nieuws
beeld: Jan Vanmedegael
deel dit nieuwsbericht:
0
De gouden vingers van Stijn D’Hulst leiden Knack Volley naar een nieuwe bekerfinale
Een ware Formule-1 start, niet meer of niet minder, zo moet je het wedstrijdbegin omschrijven. Maar dan eentje waarbij de ene ploeg in een racebolide plaats nam en de andere ploeg in een Trabantje de startgrid verliet.
Het was duidelijk dat Knack Volley naar Limburg gereisd was met een missie. Vanuit een onverzettelijke verdediging recupereerde het elke bal, de services bleven accuraat de tegenstander bestoken en dit resulteerde al snel in een eerste time-out bij een 0-5 stand. Jolan Cox kon bij de lokale speaker vervolgens een eerste keer een ‘hoppa’ ontlokken maar de volgende lokale kreet kwam er pas nadat Matthijs Verhanneman en Pablo Kukartsev onderling de puntjes verdeelden richting 1-12. Het was alweer Jolan Cox die hiervoor zorgde maar inmiddels waren Renet Vanker en Adam Bartos reeds naar de huppelhoek verdwenen. Luciano Aloisi en nieuwe aanwinst Robin Baghdady mochten proberen beter te doen oordeelde Fulvio Bertini. Veel beterschap kwam er niet toen ook de jarige Rune Fasteland begon te scoren. Het verschil in de score bleef maar oplopen tot een maximale kloof van 6-19. Het verschil van dertien punten bleef ook op het einde van deze eerste set staan: 12-25. De scoutingscijfers spreken dan ook boekdelen.
Greenyard Maaseik kon zich geen enkele misstap meer veroorloven en tapte dan maar uit een ander vaatje want een 3-5 werd door Athanasios Protopsaltis met twee scores en twee blocks omgezet naar een 7-5 voorsprong. Wat later moesten we toch ook drie opeenvolgende missers noteren bij Knack Volley zodat de balans deze keer overtuigend in het voordeel van de thuisploeg sprak (14-9). Dit vijfpuntenverschil bleef er staan tot 20-15 maar klaar waren ze nog niet met dit Knack en een alweer beresterke en toekomstig papa Pablo Kukartsev nam zijn verantwoordelijkheid en bracht ons een pak dichter (21-19). Missers van Adam Bartos en Jolan Cox resulteerden zelfs in een spannend einde van de set (23-22). Maar de thuisploeg hield de hoop levendig door met het kleinste verschil set twee binnen te rijven: 25-23.
De eerste score in set drie kwam van Henri Treial en er verscheen onmiddellijk de 1-1 op het scorebord. Vreemd denk je? Dat klopt, maar voor alle duidelijkheid trakteerde eerste scheidsrechter Marika Boulanger Fulvio Bertini op een rode kaart en nam deze set dan ook aanvang met een 0-1. Het team in blue begreep de belangrijkheid van deze set en zette er dan ook onmiddelijk een flinke vaart in. Eerst kwam Matthijs Verhanneman tweemaal tot scoren maar dan namen Märt Tammearu en Pablo Terminator Kukartsev de rol over: 6-11. Met een intermezzo voor Adam Bartos (7-11) evolueerde het scoreverloop uitermate gunstig naar 7-13 met opnieuw onze Argentijnse scoremachine aan het werk. Een nieuw intermezzo werd gevolgd door drie opeenvolgende missers bij Greenyard Maaseik en de avenue richting Sportpaleis opende zich plotseling wagenwijd: 8-16. Bij een 16-23 score speelde Jolan Cox ‘ridder of mis’, ging in pokertermen ‘all-in’. Een eerste ace werd echter gevolgd door een netserve en hij ging vervolgens ook nog de mist in bij de volgende aanval zodat iedereen met een blauw hart de bus en de tickets voor zijn twintigste Bekerfinale kon bestellen. Daar kon een wanhopige videochallenge niets meer aan veranderen: 17-25.
De obligate set vier werd een illustratie van de brede kern waarover we dit jaar beschikken. Enkel Rune Fasteland en Dennis Deroey bleven tussen de lijnen staan . Maar Simon Plaskie, Seppe Rotty, Michiel Ahyi, Maicon Leite en Sander Depovere hadden het ook naar hun zin en bouwden eveneens een feestje. Het scoreverloop kun je hier nalezen. Greenyard Maaseik bleef tot 14-16 in de running om een eerreddende belle af te dwingen maar blocks van Maicon Leite en Michiel Ahyi gaven de figuurlijke doodsteek nadat zowel Henri Treial als de ingekomen Ferre Reggers niet konden afwerken: 15-21. Sander Depovere zette als slotakkoord nog tweemaal feestvarken Rune Fasteland aan het werk en die kon zijn score nog met twee eenheden aandikken tot 18-25.
We krijgen dus, tenzij tien mirakels zich simultaan vervullen, een West-Vlaamse Bekerfinale en daar wacht de moelijkste opdracht: als topfavoriet de klus afmaken (vraag het maar aan Lindemans Aalst). Dat Decospan Menen zich graag in de rol van underdog, “niets moet”, zal wentelen is vanzelfsprekend.
Met nog een wedstrijd in Achel komende woensdag sluit Knack Volley een grand cru-jaar af. We moeten nog eens de moeite nemen om de balans van dit kalenderjaar in cijfers om te zetten. Maar een titel, een Supercup en een kwalificatie voor de Bekerfinale spreken alvast boekdelen. Met deze kern is echter nog meer mogelijk, maar succes hangt vaak vast aan een zijden draadje en dus genieten we nog eens met volle teugen van al het fraais dat ons door spelers, staff, vrijwilligers en bestuur aangeboden werd. Dikke merci, proficiat, one team, one family, prettig eindejaar!!
Artikel Rik Bekaert Krant van West-Vlaanderen
Brilsmurf 18/12/2022