Nieuws
beeld: Jo Naert
deel dit nieuwsbericht:
0
De eerste stap richting veertiende hemel werd gezet…nog twee te gaan
Knack Volley Roeselare heeft zijn start in zijn 28ste titelfinale (waarvan zijn 22ste tegen Maaseik) met succes ingezet maar het ging niet zonder slag of stoot. Van de laatste tien titelfinales won Knack Volley er zeven en Maaseik, logisch, drie.
Dat de teller bij de dit seizoen gespeelde onderlinge duels (acht stuks) ook duidelijk in het voordeel van de Landskampioen stond (met zes tegen twee) was echter van geen tel meer. Ook de recente verkiezing tot Coach van het Jaar voor Steven Vanmedegael, Speler van het Jaar (Pablo Kukartsev) en met bovendien nog Stijn D’Hulst op plaats 2, Dennis Deroey, Märt Tammearu en Matthijs Verhanneman op de 7de, 8ste en 9de plaats boden geen enkele voorgift op het scorebord.
In een slordige eerste set moesten we onze kas opvreten aan de zestien servicemissers die beide finalisten ten tonele brachten (negen voor de thuisploeg, zeven voor de bezoekers). Daar stond slechts één ace van Renet Vanker (3-5) en één ace van Pablo Kukartsev (7-8) tegenover. Mooi was het dus op dat vlak niet, laten we stellen dat het vizier duidelijk nog niet scherp stond. Aanvankelijk was het een duel Knack Volley – V.C. Ferre Reggers die pas bij 14-16 voor het eerst echt de mist inging. Bij Knack Volley kwam de receptie niet altijd in goede staat tot bij Generaal Stijn D’Hulst en dus liep het team in blue wat achter de feiten aan op zoek naar zichzelf en een hogere versnelling. Een block van Athanasios Protopsaltis (ook deze smaakmaker zal volgend seizoen gemist worden in onze competitie) op Märt Tammearu deed bij 17-21 alarmfase rood afgaan. Maar het was net dàt wat nodig was om het vuur aan te wakkeren in ons team. Een block van Rune Fasteland op Ferre Reggers bracht de stand in perfect evenwicht (23-23). Matthijs Verhanneman kreeg dan in rebound een unieke kans om de voorsprong te verwerven maar libero Martin Perin stond paraat om wat later Adam Bartos en Ferre Reggers definitief de trekker te zien overhalen: 24-26.
Uit set twee pikken we twee markante fases. Noblesse oblige gaat de eer in eerste instantie naar de servicereeks van Märt Tammearu die bij 12-11 aan de serveerlijn kwam en er zou blijven staan (met drie aces) tot en met de 19-11. Plots kon Greenyard Maaseik geen deuk in een pakje boter meer kloppen en moest het de gelijkmaker toestaan (25-13).
Het gebeurt niet vaak de we over de scheidsrechters schrijven en wanneer dit wel het geval is bestaat er veel kans dat het eerder minder positief is. Eerste scheidsrechter Marie-Catherine Boulanger ligt niet direct in de bovenste schuif van velen en draagt met zich een perceptie van ice queen met zich mee. Dus zetten we deze maal graag extra in de verf dat ze, onder fel protest van Stijn D’Hulst die de bal wel degelijk terughaalde zonder dat deze de stoel raakte, ootmoedig terug kwam op haar beslissing en het punt liet herspelen. Het gebeuren inspireerde één van de supporters tot volgende quote: ‘Madame Non, disait oui. Pour la première fois de sa vie’. Een quote die misschien wat overdreven is maar we konden de lyrische ingeving wel waarderen.
Een snelle achterstand in set drie, 8-4, noopte coach Fulvio Bertini tot een ‘guys, guys, guys – time out’. Zien we het verkeerd als we toch even het verschil in coaching tussen beide heren aanstippen.? Zien we het verkeerd wanneer we de indruk hebben dat de instructies die Steven Vanmedegael in een time-out meegeeft relevanter zijn en meer impact hebben op het spelbeeld? Of is het onze blauwe bril die ons dit laat zien? Bij 12-6 riep hij voor een tweede maal zijn ‘guys’ bijeen. De excellerende Athanasios Protopsaltis kon de meegereisde supporters verblijden door de kloof in te perken tot 15-13 maar op zijn eentje kon hij niet beletten dat Knack Volley op voorsprong kwam (25-19).
Set vier dan en het pleit voor de Maaslanders dat ze volop in hun kansen bleven geloven want het duo Reggers-Protopsaltis zorgde al snel voor een 2-6 tussenstand. Toekomstig Knack-speler Henri Treial en ook Adam Bartos leverden hun bijdrage tot de 5-10 en dus rees de vraag of we op weg waren naar een eerste epische vijfsetter? Märt Tammearu bevestigde echter zijn sterke partij en haalde opnieuw verschroeiend uit vanop de serveerlijn. Het bood Pieter Coolman en Pablo Kukartsev opportuniteiten die ze niet lieten schieten (8-11). Lange tijd bleef de voorsprong van Greenyard Maaseik hangen op twee/drie punten. Bij een toetsfout van Renet Vanker schreeuwde gans de Tomabelhal het uit en scheidsrechter Boulanger bestrafte de ingreep met een 17-17 tot gevolg.
Een ace van het nummer 77 (18-20) gevolgd door de 20-22 via Adam Bartos deed ons in de haren krabben. Pieter Coolman en Rune Fasteland bouwden dan elk om beurt een oninneembaar muurtje op (22-22). Met twee zware opslagmissers van respectievelijk Robin Baghdady en Henri Treial schonken de bezoekers Knack Volley een vrijgeleide naar de 25-24 waarna uitblinker Athanasios Protopsaltis naast het blok sloeg maar de bal echter niet binnen het speelveld bleef. Ook de uiteraard ingeroepen videochallenge kon niets wijzigen aan het 26-24 resultaat.
De gebalde vuisten gingen de hoogte in bij al wat blauw was. De Two Steps From Hell (zie voorbeschouwing) zijn voorlopig voor Greenyard Maaseik dat weliswaar een veldslag maar nog niet de strijd verloren heeft. Er wacht hen dan ook een enorme uitdaging komende dinsdag: kunnen ze de uppercut voorkomen zodat de bobo’s reeds komende vrijdag acte de présence moeten geven met de zilveren schaal? Of slagen ze erin de bordjes gelijk te hangen zodat, we begrijpen de optimistische Maaseik-supporter Ine, ze zelf thuis op dinsdag 9 mei kampioen kunnen worden?
Wordt vervolgd
https://kw.be/sport/volleybal/knack-roeselare-wint-met-3-1-eerste-finalepartij-van-maaseik/
Lees in bovenstaand artikel van Bruno Verdood ook over «nog één seizoen, zegt Coolman, en dan stoppen» – wat zo jammer zou zijn.
Brilsmurf 29/04/2023