Nieuws
beeld: Jo Naert
deel dit nieuwsbericht:
0
Als mijn tante wieltjes had, was ze een karretje
Op deze titel bestaan er nog heel wat varianten gaande van “was het een kinderwagen” of “was ze een trontinette”… maar de essentie van de boodschap blijft steeds gelijk. Tot twee keer toe kon Knack Volley in set één een driepuntenkloof (9-12) en een vierpuntenkloof (17-21 ace Tommaso Rinaldi) volledig dichtfietsen. Het kreeg twee setballen maar het geluk viel langs de zijde van de bezoekers die met een netrolace de eerste set binnen haalden. Dat Valso Group Modena een metamorfose vertoonde in vergelijking met de heenwedstrijd was inmiddels overduidelijk. Het beperkte zijn foutenlast tot een strikt minimum en haalde vanaf de serveerlijn vernietigend uit. En het werd dus niet zoals verhoopt 1-0 maar wel 0-1 (25-27).
Het pleit andermaal voor Knack Volley dat het in set twee bij een 10-15 bleef vechten voor elke bal. Met een block van Seppe Rotty (ingebracht voor Märt Tammearu) op wereldster Earvin Ngapeth naderde het tot op één tel (19-20) maar ook de Fransman vertoonde zich in een betere gedaante dan een week geleden en beslechtte set twee met een loeiharde block-out (22-25).
De snelle voorsprong (3-0) kon helaas niet superlang behouden blijven (7-7) en tot 17-17 behield Knack Volley de virtuele leiding in de derde set. Bij 21-24 leek de golden set een feit maar Knack Volley kon, met steun van zijn publiek, de hoop levendig houden (23-24). Met een time-out van coach Giani kon Modena orde op zaken stellen en alweer met een minimaal ook de derde set veroveren (23-25).
En dus kwamen we op een punt waar sportcommentator Marc Willems zei: “we krijgen het scenario dat we niet wilden: een golden set”.
Knack Volley begon prima aan de allesbeslissende manche en met een ace van Pieter Coolman werd het 2-0. Een block op Pablo Kukartsev duwde ons echter weer in de achtervolging (2-3). De beslissing viel wat later toen Knack Volley op ‘4’ bleef steken en de Italiaanse recordkampioen vier op een rij scoorde. Bij de kampwissel was de situatie ronduit precair (4-8) en kon helaas niet meer recht gezet worden. De taart op de kers bleef dus uit en heel volleybalminnend België bleef achter met een diepe ontgoocheling: 9-15. En dat was balen voor spelers en staff, balen voor het bestuur en de vele vrijwiliggers, balen voor de supporters en de vele occasionele supporters en volleyliefhebbers.
De wet van 3 oktober 2022 voorziet in een recht op deconnectie, wat wil zeggen dat een werknemer het recht heeft om zich buiten de werkuren niet te connecteren door middel van professionele hulpmiddelen (GSM, smartphone, PC, e-mail….enzoverder). Deze wet is in voege getreden op 1 april 2023.
Misschien kan er ook eens nagedacht worden over het ‘recht op balen’ door de wetgever. Of neen toch niet, dat recht eigenen we ons sowieso toe. Hoe goed bedoeld de troostende en bemoedigende woorden op sociale media en andere kanalen ook zijn, ze zullen op dit moment niet door het baalschild van de spelers en staff raken. We zagen een aangeslagen Steven Vanmedegael kort na de wedstrijd even richting kleedkamers trekken. We zagen de spelers diep voorovergebogen en teneergeslagen met het hoofd tussen de handen op de bank zitten. Ze hadden dan ook alles gegeven en dus hadden ze het recht op het uiten van deze ontgoocheling. Spreken is zilver, zwijgen is goud…gedane zaken nemen geen keer maar er komt zeker een moment dat het baalniveau zal afnemen en men zal inzien wat deze finale teweeg gebracht heeft. Een boost voor het volleybal waarop hopelijk verder kan gebouwd worden.
Gerry and the Pacemaker’s zongen ooit “You’ll Never Walk Alone” en dus balen ook wij, na een (te) korte nacht, nog even mee met iedereen. Samen in vreugde en verdriet balen we nog even verder om straks het gevoel van dankbaarheid weer te laten overheersen.
Brilsurf 06/04/2023